Sylwester Szefer

Paray-le-Monial jest niewielkim miasteczkiem w środkowej Francji w regionie Burgundii. Znajduje się w pobliżu historycznego opactwa benedyktyńskiego Cluny oraz bardziej współczesnego Taizé. W centrum Paray-le-Monial stoi duży kościół romański zbudowany przez benedyktynów w XII wieku, który w 1875 roku został nazwany bazyliką Serca Jezusa. Jednak głównym celem pielgrzymek jest kaplica przy pojezuickim klasztorze zamieszkałym od 1629 roku przez siostry wizytki. W klasztorze tym żyła w drugiej połowie XVII wieku skromna, nikomu nie znana zakonnica Małgorzata Maria Alacoque (1647-1690), której relikwie znajdują się w szklanej trumnie w bocznym ołtarzu kaplicy klasztornej.

Święta Małgorzata Maria przeżyła szereg objawień Pana Jezusa, który ukazał jej swe Serce kochające ludzi i spragnione ich miłości. 19 czerwca 1675 roku, w oktawie Bożego Ciała, Małgorzata Maria modląc się przed Najświętszym Sakramentem ujrzała Jezusa z przebitym Sercem i usłyszała słowa: „Oto Serce, które tak bardzo umiłowało ludzi, że niczego nie szczędziło, aż do wyczerpania i wyniszczenia się, by im dać dowody swej miłości. A w zamian od większości ludzi doznaję tylko niewdzięczności przez nieuszanowania i świętokradztwa, przez oziębłość i pogardę, z jaką się odnoszą do Mnie w tym sakramencie miłości…”. Podczas tego objawienia Jezus zażądał, aby w pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała odbywała się uroczystość ku czci Jego Serca.

Kult Najświętszego Serca Pana Jezusa szybko dotarł z Paray-le-Monial do Polski. To w Polsce po raz pierwszy wprowadzono liturgiczne święto Najświętszego Serca (1765). Zostało ono rozszerzone na cały Kościół prawie sto lat później w 1856 roku.

Według ks. Edwarda Marot, kapelana sanktuarium w Paray-le-Monial, przesłanie przekazane św. Małgorzacie Marii w XVII wieku jest wciąż aktualne i na nowo przynosi owoce. Dzisiaj, wielu ludzi cierpi z tego powodu, że nie czują się kochani albo czują się niezdolni do dawania miłości. Serce Jezusa – według objawień przekazanych w Paray-le-Monial – zapewnia każdego człowieka, że jest on:
– kochany („Moje Boskie Serce tak bardzo płonie miłością do ludzi, a szczególnie ku tobie”).
– zdolny do miłości („Odpowiedz miłością na miłość”).
– powołany do bycia zwiastunem miłości („Wybieram ciebie jako narzędzie, aby Moja miłość została poznana na całym świecie”)¹.

Przesłanie Najświętszego Serca Pana Jezusa było bardzo bliskie Janowi Pawłowi II, który został papieżem 16 października w święto św. Małgorzaty Marii! Będąc jeszcze biskupem Krakowa wykorzystał okazję pobytu za zachodnią granicą (podczas IV sesji Soboru w Rzymie) i w 1965 roku przyjechał do Paray-le-Monial. Odprawił Mszę pontyfikalną, wygłosił kazanie i poprowadził procesję z Najświętszym Sakramentem – co zostało odnotowane w kronice sióstr wizytek. W tamtym czasie Paray-le-Monial było we Francji symbolem starej pobożności, o której sam ówczesny kapelan tego sanktuarium mówił, że umarła. Parayle- Monial odwiedzało niewielu pielgrzymów, więc zdziwienie wywołała wizyta gościa „z dalekiego kraju”.

W 1975 roku, w związku z 300. rocznicą objawień, zostały wystosowane zaproszenia do wszystkich kardynałów i biskupów Francji, lecz nikt z nich nie przyjechał. W lipcu pojawiła się natomiast grupa 1200 uczestników dwóch sesji modlitewnych Odnowy w Duchu Świętym. Stara XII-wieczna pobenedyktyńska Bazylika Najświętszego Serca po długiej przerwie rozbrzmiała liturgią śpiewaną przez tak wielu młodych ludzi. „Była świadkiem licznych nawróceń, uzdrowień, radości, co działo się podczas spowiedzi, Eucharystii, spotkań modlitewnych. Grupy dzielenia łączyły ludzi z przeciwstawnych biegunów – żołnierze z młodymi narkomanami, strażnik z byłym więźniem, wszystkie rodzaje środowisk społecznych”². Wspólnota Emmanuel, która była organizatorem tych sesji, została serdecznie przyjęta przez ks. Maurice’a Gaidon – biskupa pomocniczego diecezji Autun, rezydującego w Paray-le-Monial. „Jesteście odpowiedzią na naszą modlitwę” – powiedział. Po kilku latach biskup Autun powierzył Wspólnocie Emmanuel opiekę duszpasterską nad pielgrzymami, których przybywa coraz więcej. Do Paray przyjeżdżają na swoje sesje rodziny, młodzież, chorzy, osoby zainteresowane muzyką i sztuką, a także „ludzie pracy”.

¹ W nawiasach podano fragmenty przesłań skierowanych do Marii Małgorzaty.
² B. Peyrous, H.-M. Catta, Ogień i nadzieja, książka przygotowywana do druku w Wydawnictwie AA, Kraków.