Misja Chwalebnego Krzyża jest ostatnim dziełem podjętym przez współzałożyciela naszej Wspólnoty Piotra Goursat. Zainicjował go w 1986 r. kiedy sam będąc po zawale, nie mógł już służyć Wspólnocie jako moderator i oddał misji ostatnie lata swojego życia.

Chwalebny Krzyż jest dążeniem do przeżywania cierpienia w jedności z Chrystusem, w świetle Zmartwychwstania. Piotr mówił często: “Nie chciałbym, żeby Chwalebny Krzyż był szpitalem“, bo wszyscy uczestniczymy w radości Chrystusa, który daje nam siebie i daje życie. Chodzi o prawdziwe powołanie do do świadczenia o zwycięstwie Jezusa. Tak więc krzyże, wszystkie ludzkie krzyże, mogą stać się drogą krzyża. Podczas adoracji Jezusa w Najświętszym Sakramencie serce otwiera się na ofiarę i miłość do innych ludzi. (książka “Ogień i Nadzieja”).

Misja początkowo rozwijała się głównie we Wspólnocie we Francji, a w tej chwili podejmuje ją coraz więcej braci także we Wspólnocie w Polsce. Jest to wezwanie do ofiarowania swojego życia, powołanie do przeżywania cierpienia jako świadectwa zwycięstwa życia nad śmiercią, świadectwa Krzyża, będącego źródłem zbawienia i radości  – przede wszystkim w misyjnych intencjach Wspólnoty

Samo cierpienie, choroba, starszy wiek, kalectwo lub trudne doświadczenia nie są warunkiem wystarczającym, by podjąć misję Chwalebnego Krzyża, ponieważ krok ten jest odpowiedzią na konkretne powołanie. Odpowiadając “tak”, niektórzy członkowie Wspólnoty decydują się na podjęcie misji, wypełniając w ten sposób swoje wspólnotowe powołanie. (zwyczajnik Wspólnoty rozdz. 14.)

Dla wszystkich członków Chwalebnego Krzyża wspólna modlitwa, która łączy nas duchowo to rozważania 1-czwartkowe (Godzina święta) oraz koronka do Miłosierdzia Bożego lub rozważenie Bolesnej Części Różańca Św. o godz. 15 w każdy piątek. Czasami obowiązki zawodowe lub rodzinne uniemożliwiają modlitwę ściśle w tej godzinie, więc ofiarujemy to co mamy.

Ważna jest także pamięć, aby żyć misją w każdej nadarzającej sytuacji, którą możemy ofiarować, a która – czasem może w sposób bolesny ale tajemniczy kieruje nas wprost do Ogrójca, gdzie Pan Jezus zaprasza nas, abyśmy z Nim trwali. Kiedy jesteśmy tam dla Niego, nasze doświadczenia zostają przemienione za sprawą Chwalebnego Krzyża Chrystusa, stając się źródłem promieniowania radością Zmartwychwstania. (zwyczajnik 14.1)